Bo w życiu przychodzą i takie dni, kiedy trzeba się z wszystkim pożegnać. Czyli co każdy widzi, ale nikt się nie odważy spytać.

Piszę to tylko dlatego, że chcę pomóc kobietom, które były lub są w podobnej sytuacji. I dla tych, którzy są ze mną od początku trwania blogu i pewnie się zastanawiają co jest nie tak. Zapewne zauważyłyście, że zniknął kalendarz na dole bloga, który do czegoś odliczał.
Do mojego ślubu...

Już teraz pewnie wiecie co mam Wam do powiedzenia.

Nikt nie odważy się spytać, chociaż pewnie już większość z Was się zorientowała.

Blog ten stworzyłam, by dzielić się z Wami moimi pomysłami oraz relacjami na żywo na temat ślubu.

Mój ślub miał być wymarzony i nie taki jak u innych.

Wszystko szło zgodnie z planem.

Rezerwacja sali, umowa z DJ i fotografem, nauki, kupno sukienki, rezerwacja w kościele, zakup alkoholu, wydrukowanie podziękowań dla gości z naszymi imionami i datą ślubu, nieoficjalne proszenie gości, wybór świadków i obrączek itd.

Niestety na 7 miesięcy przed ślubem wszystko się skończyło.

Muszę to powiedzieć, choć jest mi bardzo ciężko.

Mój ślub został odwołany.

Dlaczego? 

Z wielu powodów.

Jednak głównym powodem jest rodzina mojego narzeczonego.

Nie rozstaliśmy się, jednak presja z każdej strony spowodowała, że marzenie prysło. Ot tak w sumie z dnia na dzień.

Piszę to tylko dlatego, że jak zwykle może moje przeżycia pomogą innym dziewczynom. 

Mam dla Was kilka cennych rad. Zrobicie z tym co chcecie, jednak przemyślcie je bardzo dokładnie.

Nie śpieszcie się ze ślubem, jeśli nie znacie się za długo.

Wszystko jest kolorowe, ale na samym początku. Nie zaręczajcie się po miesiącu związku i zacznijcie planować ślubu po 3. Jesteście na etapie fruwania i motylków w brzuchu i uwierzcie mi nie myślicie racjonalnie. 

Spróbujcie, jeśli macie możliwość zamieszkać razem przed ślubem.

Nie ma nic lepszego na sprawdzenie siebie wzajemnie.

Idealnie się w ten sposób poznacie i zobaczycie czy jesteście w stanie razem żyć czy nie.

Złota rada to: NIE SŁUCHAJCIE NIKOGO POZA SIEBIE.

Zawsze się znajdzie ktoś kto będzie zazdrosny o Was.

Nasz ślub został odwołany z powodu rodziny, jak już Wam pisałam.

Rodzina stała się tak natrętna i niemiła. Zaczęli robić mi z życia piekło.

Z dnia na dzień stałam się ich wrogiem numer jeden i robili wszystko, żeby mi sprawić przykrość.

Zaczęli nakręcać mojego K przeciwko mnie.

Niestety w jego rozumowaniu nie ma takiego czegoś, że rodzina może być zazdrosna. 

Uwierzcie mi, nawet mama czy siostra może być zazdrosna o nas. Szczególnie jeśli oni są nieszczęśliwi.

U nas tak było. Nie podobało im się to, że ja chciałam sama zorganizować SWOJE wesele, że nic nie pytałam i nie brałam ich zdanie pod uwagę. Nie podobało im się to, że K wyprowadził się z domu.

Nie podobało im się wiele...

Tak zaczęli nas buntować, że ja na myśl o ślubie dostawałam białej gorączki.

Doszło do publicznych wyzwisk i gróźb, do nawiedzania mnie wielokrotnie w domu i najgorsze.. do kłamstw.

Nawet jak się kochamy, to wiemy, że rodzina zniszczyłaby nam nie tylko ślub i wesele, ale również nasze pierwsze lata małżeństwa. (Mogłoby nawet dojść do rozwodu). Zdecydowaliśmy się, że całkowicie odwołamy i następnym razem (jeśli do tego dojdzie) będzie to wyglądało całkiem inaczej.

Ja już wesela nie chcę. Nie chcę też setki gości, którzy za mną nie przepadają.

Chcę mężczyznę, który będzie stał przy mnie, przy ołtarzu.

Mężczyzna ten będzie kochał mnie całą - i moje zalety i moje wady.

Nie będzie słuchał się nienormalnej rodziny, która nam źle życzy.

I zrobi wszystko, żebyśmy byli szczęśliwi.

To jest wszystko.

Nie chcę sukienki, ani zaproszeń. Nie chcę też wykupin i rzucania welonem.

Nie chcę. 

Nawet jeśli bardzo chcę, bo jest to marzenie każdej kobiety.

To strach przed kolejną porażką jest tak wielki, że wolę zrezygnować.

Przynajmniej na dzień dzisiejszy.

Dziś małżeństwa nie chcę, chociaż bardzo chcę.

Nie rozumiecie?

Ja też....

Chcę małżeństwa i męża takiego z filmu.

Ale nie science fiction.

Owszem będziemy się kłócić, ale o to, że on nie posprzątał albo nie zjadł obiadu, który mu ugotowałam, bo miał ochotę na kebaba na mieście.

Ale nie będziemy się kłócić o jego rodzinę, o jego siostrę.

Nikt nie będzie mi niczego wmawiał i wszyscy dadzą mi święty spokój, bo w końcu to moje życie, a nie ich.

Chcę, abyśmy się spotykali z rodziną i nikt nie patrzył na mnie w taki sposób, że się zastanawia jak mi wbić w plecy nóż.

To było kolejne podejście do małżeństwa.

Kolejne nie udane.

Jest mi ciężko i przykro, ale odczułam również ulgę, bo żyję nadzieją, że rodzinka w końcu da mi święty spokój.

Żyję moją pracą, którą uwielbiam i żyję uczelnią, którą nienawidzę, ale skończę w czerwcu.

Musze odnaleźć znów siebie i czas na swoje pasje.

W końcu jestem jeszcze młoda i wydaje się, że mój czas jeszcze przyjdzie.

Nie wiem czy będzie to tak jak planowałam, czy będzie to zwykła formalność.

Nie wiem czy będzie to za rok, za 5 czy za 20 lat.

Nie wiem czy będzie to K czy może ktoś inny.

Nie wiem nic.

Bloga będę nadal prowadziła, jednak już bez osobistego wątku.

Mam nadzieję, że mimo wszystko mnie będziecie odwiedzać.

Dziękuje Wam bardzo za wszystko.

Proszę Was o modlitwę w mojej intencji.

Nawet jeśli nie przeszłyście przez to co ja, to mam nadzieję, że jesteście w stanie sobie choć w części wyobrazić co mogę czuć.

Zostałam z sukienką, zapasem wódki, wina i umowami.

Boli.

Ale tak będzie lepiej.

Bride NOT To Be